‘De Benenkluif’
Het terrein van UVV aan de Inundatiekade werd in de volksmond de”Benenkluif” genoemd.
Naast de velden stond de Beenzwartfabriek van A.W. Visser. In deze fabriek werd beenzwart gemaakt door het verbranden van beenderen. Later werd ook beendermeel gemaakt. De beenderen kwamen van abattoirs, slagers, kazernes en vleeswarenfabrieken.
De aanvoer en opslag van de beenderen leverde veel stank, vliegen, maden en ratten op.
,,AIs ik mijn raam hier openschuif,
Ruikt het naar de benenkluif,
Dat akelig, miserabel ding,
Ik wou, dat het er niet meer sting.
Ja, hoe lang moet dat nog duren,
Dat bij ons hier op de muren
Steeds maar weer die zwarte vliegen
Zitten te zonnen en te wiegen.
Geachte directie, kom eens zien
En eens ruiken ook misschien.”
Aan het eind van de l6e eeuw waren er in Amsterdam een zestig suikerraffinaderijen en deze hadden grote behoefte aan beenzwart voor het zuiveren van de suikeroplossingen en het ontkleuren van de suiker. Om aan deze behoefte te voorzien, richtte in de zomer van 1827 A.W. de Visser een beenzwartfabriek op aan de Hogelanden O.Z. bij de Vecht ,). De fabriek was gunstig gelegen, want de Vecht vormde toen de snelste waterverbinding van Utrecht met Amsterdam. Na het overlijden van A.W. de Visser in 1838 kwam de fabriek in bezit van de familie Smits; in 1853 stierf P. Smits en nu nam zijn weduwe de leiding over. Sinds die tijd stond de fabriek bekend als de chemische fabriek Weduwe P’ Smits en Zoon. Intussen kregen de omwonenden tot ver in de omtrek last van de onaangename lucht van de benenkluif, zoals de fabriek genoemd werd en in 1965 verhuisde deze fabriek naar Vuren aan de Waal.
xxx