Wim Haazer de onderwijsman.
Na de lagere school ging hij naar de Rijks HBS.
Met het HBS-diploma meldde hij zich bij de Rijks Kweekschool aan op de Maliebaan in Utrecht.
Als onderwijzer werkte hij korte tijd in Woerden en vervolgens in IJsselstein. In die periode slaagde hij ook voor de hoofdakte.
In 1965 werd hij benoemd op de o.s.g. Hendrik van der Vlist op het Kanaleneiland in Utrecht.
Aan deze school bleef hij tot zijn dood verbonden.
Wim gaf aardrijkskunde en dat deed hij met veel enthousiasme en bravoure.
Tijdens docentenvergaderingen was hij duidelijk aanwezig met veel humor. Vaak voetbalhumor die niet door iedereen werd begrepen, laat staan gewaardeerd.
Op zeker moment was er een vacature voor geschiedenis in de examenklas. Wim was bereid de lessen te geven. Op één voorwaarde: alleen de even jaartallen, want hij had maar één jaar om de leerlingen voor te bereiden! De betrokken conrector ontging de humor totaal. Geen van de leerlingen had een onvoldoende voor geschiedenis op het eindexamen!
Aan vacatures geen gebrek in die tijd. Enkele jaren later was er geen docent voor Duits in een tweede klas.. Wim: Geef mij die klas maar. Ja, maar heb jij dan die bevoegdheid, vroeg (dezelfde) conrector. Wim: Nee, maar ik ga ieder jaar naar Kreith in Oostenrijk, en daar spreken ze Duits!. Wederom onbegrip bij de leiding. Maar de lessen werden bekwaam gegeven.
Overigens: het woord competenties gebruikten we toen nog niet!
“pedagogiek en didactiek, nooit van gehoord!”
Zijn werkwijze in het onderwijs en op de vereniging was uniek en zacht gezegd eigenzinnig.
Spottend zei hij vaak: “didactiek en pedagogiek, wat is dat? Nooit van gehoord!”
Hij ging er prat op, dat hij geen scholing, laat staan bijscholing, nodig had.
Ondertussen had hij wel degelijk een visie en een plan van aanpak.
“De leerlingen en spelers moeten het zelf doen; ik kan alleen maar voorwaarden scheppen.”(sic)
Op het thema ‘visie’ komen we terug in o.a. de interviews (50-..) en de jaarlijkse overdenkingen van de jeugdvoorzitter. (50-..)